Getest: Specialized S-Works Tarmac SL6
Vlak voordat het Specialized Consumerevent plaatsvond mochten we zelf proeven van de nieuwe S-Works Tarmac. Onze referentie, de fenomenale SL5, was niet misselijk en dus moest er eventjes hard getrapt worden in het Montferland.
Voordat we op de fiets stappen is het eerst even wegkwijnen bij dat schitterende mat zwart, met die katoenbanden en witte logo’s. De fiets ziet er zo simpel en verfijnd uit in deze kleur: simpelweg tijdloos. De Tarmac is helemaal op maat afgesteld, we liften hem even omhoog, schrikken ervan hoeveel lichter deze voelt dan de vorige Tarmac en stappen op. Terwijl we het terrein afrijden roepen de mecaniciens ons na dat terugkomen onder de 35 km/u gemiddeld niet mag. Normaal moet dat lukken, maar na een late avond en een vroege ochtend is eventjes warm draaien misschien wel zo lekker.
Rustig verlaten we s’Heerenberg richting Duitsland en de Tarmac rijdt verrassend soepel. De 26 millimeter S-Works Turbo Cottons doen hun werk uitstekend op het half natte wegdek en binnen no-time zijn we de grens over. Het feest mag beginnen met de Eltenberg en vanuit het dorp omhoog gaat de gashendel open. Over de klinkers gaat het met een goede 8-10% omhoog en een oude Astra zorgt voor de nodige irritatie door midden op de weghelft stil te gaan staan. Halverwege loopt het zuur dan al snel in de benen en het binnenblad wordt dan toch nog vies. De nieuwe Dura-Ace groepset is fenomenaal. De hele tijd al is het schakelen weer een genot en wat ziet het er op deze fiets ook bijzonder fraai uit. Met zelf nog mechanische Ultegra op de huidige fiets mag dat ook wel. Linksaf dan het laatste stukje naar boven over asfalt en dan gelijk naar beneden over de andere kant. De Wahoo Elemnt boordcomputer geeft even de 50 km/u aan, maar weer terug onder de bomen is het nog spekglad en na rechtsaf een smal stuk te zijn opgedraaid duikt ineens die grijze Astra weer op, maar deze keer komt hij op me af. Gelijk vol in de ankers en de direct-mount remmen klemmen zich op de Roval wielset: het achterwiel komt zo ongeveer los van de grond en het gaat allemaal net goed, tot eigen opluchting.
De andere kant dan maar een keertje omhoog nog en ook rustig aan klimmend gaat het fantastisch. De nieuwe Tarmac voelt super comfortabel aan en dat laat zien dat ook hen die lekker willen toeren fantastisch kunnen rijden op dit beestje. Het gemiddelde ligt ondertussen op een rustige 30 km/u en dan wordt het tijd om lekker door te rijden door de weilanden richting hoofdkwartier. Op het rustig glooiende landschap merk je dan toch het verschil. De Tarmac is aerodynamisch flink bijgespijkerd en met de 50 millimeter hoge Rovals glij je door de lucht. De snelheid die erin zit is ongelooflijk en dat lokt uit tot een keer een versnelling eruit persen en dan in volle vaart terug naar Nederland te rijden.
Heerlijk is het, hoe makkelijk het loopt en hij zit net zo lekker, al niet beter, als de huidige Tarmac. Wanneer we dan ook terug bij Specialized komen willen we eigenlijk nog een stukje verder, maar er staan nog meer fietsen te wachten. Maar een ding is nu al zeker en dat dit niet de laatste ontmoeting zal zijn met de Tarmac, want een plekje in het fietshart heeft ie zeker veroverd.